Το παπαγαλάκι

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Πρίν από λίγες μέρες έλαβα από τις εκδόσεις Κάκτος -τους οποίους ευχαριστώ πολύ- ένα δέμα. Μέσα περιείχε το νέο βιβλίο της συγγραφέως Μαρί-Χελίν Μπερτίνο,με τίτλο ''Το παπαγαλάκι''. Αρχικά παραξενεύτηκα γιατί ο λιτός τίτλος καί η εικόνα του εξωφύλλου του δεν μου έδιναν πολλά στοιχεία. Άραγε,τί ρόλο θα έπαιζε αυτό το συμπαθητικό πτηνό καί με ποιον τρόπο συνδεόταν με την υπόθεση ώστε να γίνει αφορμή να πάρει το βιβλίο τον τίτλο του από αυτό; Ευελπιστούσα πως θα μάθαινα περισσότερα διαβάζοντας την περίληψη του οπισθοφύλλου. ''Την εβδομάδα του γάμου της, επισκέπτεται τη νύφη ένα πουλί, στο οποίο αναγνωρίζει τη νεκρή γιαγιά της, λόγω της γαλάζιας γραμμής κάτω από τα μάτια της, της αμφίβολης έκφρασης και του τρόπου που ρωτά «Τι είναι το Διαδίκτυο;» Η γιαγιά της είναι ένα παπαγαλάκι. Της λέει να μην παντρευτεί. Της λέει: «Πήγαινε και βρες τον αδερφό σου». Τις επόμενες ημέρες, η πορεία της νύφης προς τον βωμό γίνεται ένα άγριο και ολοένα πιο κατακερματισμένο, ασταθές ταξίδι που κλίνει προς το σουρεαλιστικό και την αναγκάζει να αντιμετωπίσει ζητήματα που είναι βαθιά θαμμένα."

    Ποια η άποψή σας για τον γάμο; Εγώ τον σέβομαι απόλυτα ως θεσμό,αλλά τον φοβάμαι κιόλας... Νιώθω τρόμο απέναντι σε αυτήν την δέσμευση που επιβάλλει η κοινωνία σε εκείνους/ες που επιλέγουν να κάνουν αυτό το βήμα. Για να μην παρεξηγηθώ,θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Έχω την αίσθηση πως κάποιες σχέσεις μετατρέπονται σε δεσμούς που με τα δεσμά τους ''αιχμαλωτίζουν'' καί στερούν σιγά-σιγά αυτήν την αίσθηση ελευθερίας καταπατώντας δικαιώματα. Βέβαια,να πω πως δεν ισχύει πάντα κάτι τέτοιο. Aν κι από μικρή ηλικία έβλεπα τον γάμο μέσα από μια ρεαλιστική ματιά,δεν παύω να εκτιμώ το γεγονός πως υπάρχουν ζευγάρια που παντρεύονται για τους σωστούς -κατ'εμέ- λόγους. Πέρα από την αγάπη,εκτίμηση,σεβασμό καί θαυμασμό που οφείλουν να νιώθουν αυτοί οι δύο άνθρωποι αναμεταξύ τους,θα πρέπει να μην καταπατούν την ελευθερία του άλλου προσώπου. Να γίνονται σύζυγοι με την μεταφορική καί την κυριολεκτική σημασία του όρου. Να αφήνουν το ταίρι τους να είναι αυτό που είναι κι όχι αυτό που εκείνοι/ες θα επιθυμούσαν να είναι. Άλλωστε παντρεύεσαι έναν άνθρωπο,όχι γιατί δεν μπορείς να ζήσεις μακρυά του/της,αλλά γιατί μπορείς να ζήσεις μαζί του/της.

    Παρασύρθηκα πάλι καί μου φάνηκε σαν να μονολογώ μόνη μου εκφράζοντας μύχιες σκέψεις κι όχι την άποψή μου για το βιβλίο που διάβασα. Αλλά καί πάλι,όταν γράφουμε όσα μας γέννησε η ανάγνωση ενός έργου στην ψυχή καί στο μυαλό μας,δεν είναι αυτό ακριβώς; Δεν εκμυστηρεύομαστε πράγματα σε άλλους ανθρώπους; Δεν εκθέτουμε,τρόπον τινά,ένα μέρος του εαυτού μας έστω καί σε μικρό βαθμό; Κάπως έτσι ένιωσα πως συνέβη καί στην κύρια πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Το παπαγαλάκι το οποίο αντιπροσώπευε τη νεκρή γιαγιά της ήρθε καί την έκανε να ''σκάψει'' βαθειά μέσα της. Να εξομολογηθεί φόβους καί σκέψεις. Να αναθεωρήσει καί εντελει να διεκδικήσει ό,τι εκείνη θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό της.

   Η συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του βιβλίου της θίγει το ζήτημα του πως είναι να είσαι γυναίκα μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες. Κακά τα ψέματα,όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει,δυστυχώς εξακολουθούν να υφίστανται λανθασμένες πεποιθήσεις καί νόρμες βάσει των οποίων θα πρέπει να ''συμμορφωνόμαστε'' όσες ανήκουμε στο γυναικείο φύλο. Το παπαγαλάκι έρχεται καί με τον καταιγισμό απλών,αλλά δύσκολων προς απάντηση,ερωτήσεων θα εκμαιεύσει από την πρωταγωνίστρια όλα όσα πρέπει να ειπωθούν. Θα καταφέρει να την οδηγήσει στη λήψη ορθών αποφάσεων καί στην λύτρωση,ή όχι; ''Πώς μας κάνουν οι αναμνήσεις, μας κλείνουν σε κλουβί και μας ελευθερώνουν; Πώς τιμούμε τις εμπειρίες μας και συνεχίζουμε να γινόμαστε οι πιο δυνατοί, αληθινοί μας εαυτοί; Για ποιον είμαστε υπεύθυνοι, τι οφείλουμε και πώς τους επιτρέπουμε να αλλάξουν;" (Απόσπασμα από περίληψη οπισθοφύλλου) 

   Ο λόγος της συγγραφέως είναι καθαρός καί οικείος. Διεισδύει βαθειά μέσα στην ψυχολογία της κεντρικής ηρωϊδας καταφέρνοντας,όχι μόνο να προβεί σε μία άρτια ψυχογράφησή της,αλλά επιτρέπει σε μεγάλο μερίδιο των γυναικών αναγνωστριών να την κατανοήσουν καί να βρούν έστω κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους πάνω της. Αυτό,βέβαια,δεν σημαίνει πως καί οι άνδρες αναγνώστες θα έχουν πρόβλημα στο να το διαβάσουν. Αντιθέτως,πιστεύω πως θα τους ανοιχτεί μία πόρτα προς εξερεύνηση καί αντίληψη της γυναικείας ψυχολογίας καί τρόπου σκέψης. Παράλληλα,η χρήση λέξεων,φράσεων καί των λοιπών εκφραστικών μέσων έχει ως αποτέλεσμα ένα γρήγορο,χιουμοριστικό,έξυπνο κι εναλλακτικό μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα η υπόθεση του οποίου εστιάζει στην απώλεια,στη χαρά,στον φόβο,στην συγχώρεση,στην αποδοχή,στα ψυχικά τραύματα καί εντέλει στο πραγματικό νόημα της ζωής. Πώς,άραγε,επιθυμούμε να νιώθουμε αγάπη καί σύνδεση με τους ανθρώπους γύρω μας,αν εμείς οι ίδιοι/ες δεν αγαπάμε καί δεν τα έχουμε βρεί με τον εαυτό μας; 

                                                           Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙ-ΧΕΛΙΝ ΜΠΕΡΤΙΝΟ (MARIE-HELENE BERTINO)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: PARAKEET

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΙΛΑΕΙΡΑ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΚΤΟΣ