ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα συναντήσουμε στο δρόμο μας πολλούς ανθρώπους. Άλλοι θα έρθουν για να μείνουν μέχρι το τέλος,άλλοι θα είναι απλοί περαστικοί κι άλλοι θα εμφανιστούν για μία μόνο στιγμή καί θα χαθούν ξαφνικά από τα μάτια μας σαν άλλα αερικά. Όλοι κι όλες,όμως,πιστεύω πως ακούσια,ή,εκούσια θα μας προσφέρουν κάτι. Καί δεν εννοώ από υλικής άποψης. Θα μας δώσουν χρήσιμα μαθήματα μα θα γίνουν καί πηγή έμπνευσής μας... Κάτι ανάλογο συνέβη καί στην συγγραφέα κυρία Πηνελόπη Κουρτζή καί το κορίτσι χωρίς όνομα,το κορίτσι με το σαλιγκάρι. Μία τυχαία γνωριμία που κράτησε λίγο αλλά έγινε η αφορμή για να γράψει η συγγραφέας ένα νέο μυθιστόρημα,ένα τραγούδι καί να κάνει μία ταινία. Σήμερα,λοιπόν,έχω την χαρά να σας παρουσιάζω μέσα από το blog μου το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως με τίτλο ''Το κορίτσι με το σαλιγκάρι'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο που είχα μέρες στα χέρια μου αλλά περίμενα να έρθει η κατάλληλη στιγμή να το διαβάσω. Καί τί καλύτερο από την περίοδο που ξεκινά η άνοιξη;

    Η γραφή της συγγραφέως κυρίας Πηνελόπης Κουρτζή μπορεί να χαρακτηριστεί ως αισθαντική κι εκλεπτυσμένη με μία εσάνς λυρικότητας που είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο της. Μπορεί καί μας μεταφέρει,έστω καί νοερά,στην παραλία στα Μάταλα σε μία εποχή μακρινή αλλά όχι άγνωστη σε πολλούς/ες. Σε μία εποχή όπου από την μία μεριά υπήρχε η δικτατορία στην Ελλάδα καί από την άλλη τα παιδιά των λουλουδιών,ή,όπως τους αποκαλούσαν πολλοί ''χίπιδες'' που είχαν κάνει τρόπο ζωής την ανάγκη για παγκόσμια ειρήνη,αγάπη καί προσφορά στον άνθρωπο χωρίς ιδιοτέλεια,ή,απώτερο συμφέρον. Μπορείτε να δείτε την αντίθεση; Καί δεν είναι η μόνη... 

   Βρήκα πολύ αρεστό τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας προσπαθεί καί εντέλει καταφέρνει να εντάξει με ομαλότητα στο νησί της Κρήτης τους χίπιδες καί τον ντόπιο πληθυσμό. Δύο ''κατηγορίες'' ανθρώπων με διαφορετικά πιστεύω,ήθη καί έθιμα έρχονται να ενωθούν κάτω από τον έναστρο ουρανό της Κρήτης καί να ζήσουν αρμονικά,χωρίς να επεμβαίνουν οι μεν στις δουλειές καί στις υποθέσεις των δε. Αγάπησα την άγρια ομορφιά του τόπου. Τότε που όλα ήταν ακόμα παρθένα από την αλόγιστη παρέμβαση του ανθρώπου. Ακόμη καί οι διαφορές στον τρόπο ομιλίας καί στάσης ζωής των ανθρώπων εκεί δεν με ενοχλούν αλλά με γοητεύουν ακόμη περισσότερο.

   Η συγγραφέας ορμώμενη από ένα μαγευτικό τοπίο αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε ένα αισθηματικό-κοινωνικό πλαίσιο όπου η περιπέτεια θα έρθει με την σειρά της να προσδώσει αυτήν την ζωντάνια που ταίριαζε με τον χώρο καί τον χρόνο όπου θα λάβουν χώρα τα γεγονότα. Ετερόκλητοι άνθρωποι μεταξύ τους με τα όποια πάθη,λάθη,''θέλω'',σκοπούς καί εμπειρίες ζωής θα λάβουν μέρος σε ένα γαϊτανάκι της μοίρας όπου οι ζωές τους θα μπλεχθούν σαν τις κορδέλες καί θα δημιουργήσουν ισχυρούς σαν γόρδιους δεσμούς που δεν δύναται τίποτα να τους λύσει παρά μόνο οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι...

   ''«Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι. Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα». Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι.

Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ... Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως όλη η ουσία του βιβλίου προέρχεται από την άψογη,άρτια ψυχογράφηση των χαρακτήρων των ηρώων καί των ηρωϊδων από την συγγραφέα. Κόσμοι παράλληλοι θα συναντηθούν ύστερα από ένα καπρίτσιο της μοίρας όπου θα φέρει τους πρωταγωνιστές καί τις πρωταγωνίστριες σε ένα κομβικό για τη ζωή τους σημείο. Μέσα στο βιβλίο θα βρούμε τόσα πρόσωπα όσα χρειάζονται για την ομαλή εξέλιξη των γεγονότων καί για να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα χωρίς κενά. Κάθε ήρωας καί ηρωϊδα φέρουν τα δικά τους χαρακτηριστικά που τους/τις κάνουν να ξεχωρίζουν από τους άλλους καί να εκπροσωπούν τρόπον τινά κάτι το διαφορετικό. Από ήθη καί έθιμα εκείνης της εποχής έως παγιωμένες αντιλήψεις καί στάσεις ολόκληρης της κοινωνίας. Σε σύγκρουση η ανάγκη για ελευθερία καί αποδοχή καί παύση της καταπίεσης με την προκατάληψη καί τον δήθεν καθωσπρεπισμό που στερούσε το δικαίωμα στην επιλογή για το πως θα ζήσει κάποιος/α.

   Δεν σας το κρύβω πως εστίασα την προσοχή μου πάνω στην κύρια πρωταγωνίστρια του βιβλίου,την Υπατία καί στο μικρό πληγωμένο σαλιγκάρι της. Είχα την αίσθηση πως υπάρχει ένας παραλληρισμός πίσω από αυτό. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα ''καβούκι'' που μας προστατεύει όχι μόνο από τις άσχημες σκέψεις αλλά καί τον ψυχικό πόνο. Όταν πληγωθούμε καί ραγίσει,ή,σπάσει σε κάποιο σημείο το ''καβούκι'' μας,τότε αισθανόμαστε ευάλωτοι/ες καί εκτεθειμένοι/ες στο κίνδυνο. Έχουμε ανάγκη κάποιος/α να μας φροντίσει. Όμοια καί η ηρωϊδα μας η Υπατία στο ''πρόσωπο'' του σαλιγκαριού με το ραγισμένο κέλυφος είδε τον δικό της εαυτό καί τα δικά της ψυχικά τραύματα που χρειάζονταν περιποίηση. Λές κι αν τα κατάφερνε εκείνο το σαλιγκάρι,θα μπορούσε να ''γιατρευτεί'' κι εκείνη. 

   Έπειτα,ήταν ο Χάρι. Ένας νέος,δυναμικός κι ανεξάρτητος άνδρας που δεν επιθυμούσε δεσμεύσεις. Ζούσε για το σήμερα καί όχι για το αύριο. Κι όσο οξύμωρο κι αν ακουστεί,ήταν ένας άνδρας με τιμή που πρόσφερε στον συνάνθρωπο χωρίς ανταλλάγματα. Τί θα γίνει όταν αυτοί οι δύο θα συναντηθούν; Μπορούν να κρατήσουν για πάντα οι έρωτες του καλοκαιριού,ή,με την πρώτη φθινοπωρινή μπόρα θα διαλυθούν σαν πύργοι στην άμμο; Θα καταφέρουν να αποδείξουν πρωτίστως στον εαυτό τους,κι έπειτα σε όλους κι όλες εμάς,πως η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να ανήκουμε με την καρδιά μας σε κάποιον άλλον άνθρωπο,ή,είναι κι αυτό ένα όνειρο θερινής νυχτός;

   Εγώ κάπου εδώ θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στο βιβλίο με την παρότρυνση προς εσάς τους/τις αναγνώστες/στριες να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε καί με την ευχή προς την συγγραφέα να καταφέρει να συναντήσει πάλι το κορίτσι με το σαλιγκάρι αλλά κι αν δεν συμβεί αυτό,να νιώθει τυχερή που την γνώρισε έστω καί για τόσο λίγο. Ναι,το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ καί μου γέννησε την επιθυμία για ένα ταξίδι με προορισμό τα Μάταλα.

                                                            Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΟΥΡΤΖΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ