Ο προσκυνητής

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Είμαι ένας άνθρωπος που δεν πιστεύω στον έρωτα καί στις μεγάλες αγάπες,παρ'όλ'αυτά όταν τύχει να φτάσει στα χέρια μου ένα αισθηματικό βιβλίο,επιθυμώ να ''χαθώ'' μέσα στην υπερβολή καί τη γλυκειά δίνη που συντροφεύει την παρουσία αυτών των δύο στη ζωή όσων τα νιώθουν. Οξύμωρο θα μου πείτε κι όμως αληθινό θα σας αποκριθώ εγώ... Άλλωστε,ένας από τους λόγους που επιλέγουμε να διαβάσουμε κάποια βιβλία είναι για να μπορέσουμε να ζήσουμε -έστω καί νοερά- ό,τι δεν έχει να βιώσουμε μέχρι τώρα. Να μπούμε μέσα σε κόσμους ονειρικούς καί να ξεφύγουμε από τις όποιες σκέψεις καί προβλήματα μας ταλανίζουν... Γιατί όχι,να μην αρχίσουμε να πιστεύουμε σε έννοιες,όπως ο έρωτας καί να αλλάξουμε κοσμοθεωρία...

    Δεν επιλέγω να διαβάζω πολλά αισθηματικά βιβλία λόγω του φόβου που αισθάνομαι,πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρώ μέσα στις υποθέσεις τους μία επανάληψη των ίδιων χιλιοειπωμένων φράσεων,ιστοριών που ως είθισται καταλήγουν με ένα ευτυχισμένο τέλος που δε συμβαδίζει πάντα με την πραγματικότητα. Όταν,όμως,επιλέξω ένα,θέλω να είναι πρωτότυπο καί να μου προσφέρει όλα όσα θα αγγίξουν την ψυχή μου καί θα χαρακτεί καιρό στην μνήμη μου.

   Κυκλοφόρησε πρόσφατα -αν κάνω λάθος,διορθώστε με- το πρώτο αισθηματικό μυθιστόρημα της συγγραφέως κυρίας Μαρίας Σκαμαγκά με τίτλο ''Ο προσκυνητής'' από τις εκδόσεις Υδροπλάνο καί σήμερα έχω την χαρά να σας το παρουσιάζω μέσα από το blog μου. Ένα μυθιστόρημα που μου ''ανέτρεψε'' την άποψη που είχα για τα αισθηματικά μυθιστορήματα καί με γέμισε από συναισθήματα καί έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου που ανήκουν στο είδος της αισθηματικής λογοτεχνίας.

   Η συγγραφέας με λόγο μεστό καί καθαρό αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία ενός μοιραίου έρωτα,προδοσίας καί πόνου που διαδραματίζεται σε δύο χρόνους. Μία ιστορία απαλλαγμένη από τα κλισέ,μονότονα μοτίβα καί τις σαχλές περιγραφές που ξεθωριάζουν τα χρώματα καί την ομορφιά του έρωτα... Μία ιστορία που μπορεί να μας αποδείξει καί να πείσει ακόμη καί τους πιο δύσπιστους -όπως είμαι εγώ- πως οι αληθινές αγάπες δεν πεθαίνουν,αλλά μένουν αναλλοίωτες καί άσβεστες στο πέρασμα της αιωνιότητας...

    ''Ένα νησί, του οποίου το χώμα κρύβει προαιώνια μυστήρια κι ένας έρωτας που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή που ταξιδεύει απάνω στο βέλος του χρόνου, με τάμα την ψυχή του κι ένα περιδέραιο από εφτά ρόδια. Ένα κρυμμένο μυστικό, το σύμβολο της αθανασίας. Τρεις μισοί έρωτες, τρεις μισές καρδιές που ακόμα ανασαίνουν η μία την άλλη. Άνθρωποι που έζησαν στο παρελθόν και ακόμα ψιθυρίζουν την ιστορία τους και τον έρωτά τους, ακόμα καίνε με τη φλόγα τους… Με αφετηρία το νησί της Σάμου, οι ζωές τους ανακατεύονται και το χτες συναντά το σήμερα, σε ένα καρμικό ταξίδι στον χρόνο… Άλλωστε, τους μεγάλους έρωτες δεν μπορεί να τους νικήσει ούτε ο θάνατος.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Τα μυστήρια που κρύβουν στα βάθη τους πολλά μέρη της χώρας μας σε συνδυασμό με τις διδαχές καί τις θεωρίες των σπουδαίων προσώπων της αρχαιότητας όπου έζησαν εκεί καί άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους πάντα μάγευαν,μαγεύουν καί θα το εξακολουθούν μελλοντικά να το κάνουν,όλους κι όλες εμάς. Το πέπλο που τα καλύπτει δεν μας επιτρέπει να δούμε βαθειά μέσα τους κι αυτό ανάβει την φλόγα να μάθουμε περισσότερα. Πάρτε για παράδειγμα εσάς. Δε σας γοητεύει η θέα ενός αρχαίου μνημείου,ή,η ανάγνωση αρχαίων κειμένων; Εμένα πάρα πολύ καί αναζητώ να μάθω όσα μπορώ. Να γίνω τρόπον τινά κομμάτι της ιστορίας...

   Άραγε έχει βρεί κάποιος το μυστικό της αθανασίας; Κι αν ναι,αξίζει η αθανασία,ακόμη κι αν δεν έχουμε δίπλα μας τους αγαπημένους μας ανθρώπους; Για μένα είναι ένα απόλυτο ''όχι''. Το σώμα είναι φθαρτό,μα μας έχουν διδάξει πως η ψυχή είναι αθάνατη. Μήπως όταν δεν ξεχνάμε αυτούς/ές που έφυγαν,εκείνοι/ες δεν ''πεθαίνουν'' ποτέ; Ή μήπως θα πρέπει να μας νοιάζει περισσότερο να ζούμε το τώρα καί τις στιγμές που μας χαρίζονται απλόχερα με τους οικείους μας καί να δίνουμε λιγότερη σημασία στην αθανασία; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ,αν αναζητώντας την αθανασία,χάνετε την ουσία;

    Η συγγραφέας παντρεύει την ιστορία του νησιού της Σάμου με το παρόν κάτω από ένα αρμονικό σύνολο που έρχεται αβίαστο στο αναγνωστικό κοινό. Έχει πλέξει ένα γαϊτανάκι όπου η ιερότητα του αριθμού 7 καί η ύπαρξη του ευλογημένου ροδιού συνδέεται με τον δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στους ήρωες του βιβλίου. Ποιός ο κρυφός συμβολισμός πίσω τους; 

   Δύναται ο έρωτας να γίνει η κινητήριος δύναμη για να περιπλανηθεί ένας άνθρωπος στην αιωνιότητα για να συναντήσει πάλι ένα αγαπημένο του πρόσωπο; Κι αν,εντέλει,ισχύει η άποψη περί μετενσάρκωσης,θα υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να ευδοκιμήσει για ακόμη μία φορά ο έρωτας,ή,δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία;

   Βρήκα πολύ σωστή την κίνηση της συγγραφέως να δώσει τον λόγο σε τέσσερα από τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας καί να μας αφηγηθούν εκείνοι/ες με τη σειρά τους τη δική τους εμπειρία καί οπτική των γεγονότων που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την μετέπειτα πορεία της ζωής τους. Δείτε το σαν έναν εναλλακτικό τρόπο σκιαγράφησης των χαρακτήρων τους. Μπορεί έτσι το αναγνωστικό κοινό να τους/τις προσεγγίσει,ίσως καί να ταυτιστεί ως έναν βαθμό μαζί τους. 

   Στα λοιπά θετικά στοιχεία του βιβλίου συγκαταλέγονται τα μικρά,περιεκτικά κεφάλαια,το άφθονο λεξιλόγιο που ενισχύεται από τους τοπικούς ιδιωματισμούς,οι γλαφυρές περιγραφές των εικόνων,η εναλλαγή στην αφήγηση καί τοποθέτηση της πλοκής σε παρόν καί παρελθόν,τα έντονα συναισθήματα που γεννιούνται απολύτως φυσικά στις ψυχές των αναγνωστών καί ειδικότερα ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει η συγγραφέας να θέσει ένα τέλος(;) στην ιστορία.

   Κλείνοντας την αναφορά μου στο βιβλίο επιλέγω να κρατήσω όλα όσα απλόχερα μου πρόσφερε καί να σας προτρέψω,αν αγαπάτε να διαβάζετε ανάλογα μυθιστορήματα,να το αναζητήσετε. Είμαι βέβαιη πως θα σας ικανοποιήσει όπως κι εμένα.

                                                                 Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΑΓΚΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ