Είχε λιακάδα σήμερα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Μπορεί να μετρηθεί η ευτυχία; Κι αν ναι,με ποιά μονάδα μέτρησης; Η ευτυχία κρατάει μία ολόκληρη ζωή,ή,τελικά την ζούμε καί την νιώθουμε σε μικρές δόσεις,οι οποίες είναι υπερπολύτιμες; Έχουμε σκεφτεί ποτέ,ότι ίσως έρθει η στιγμή που θα πάψει να υφίσταται; Θα είμαστε,άραγε,ποτέ προετοιμασμένοι να δεχθούμε ένα τέτοιο γεγονός; Ποιά η πιθανή μας αντίδραση μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
   Σήμερα διάβασα καί σας προτείνω το βιβλίο ''Είχε λιακάδα σήμερα'' από τον συγγραφέα κύριο Γιάννη Φιλιππίδη,το οποίο κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Άνεμος εκδοτική καί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την γραφή του κι αμέσως σκέφτηκα πως θα ήθελα να τον έχω ανακαλύψει νωρίτερα.
   Ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης μέσα από το βιβλίο του ''Είχε λιακάδα σήμερα'' μας δίνει ένα υπέροχο κείμενο που θα μας γεννήσει διάφορες σκέψεις για την ζωή μας. Θα αναρωτηθούμε αν είμαστε όντως ευτυχισμένοι,ή,αν ζούμε έχοντας αυτήν την ψευδαίσθηση. Ευτυχία είναι αυτό που μας επιβάλλουν οι γύρω μας ως το καλό μας,ή,αυτό που εμείς συνειδητά επιλέγουμε;
   Με γραφή σε άλλα σημεία του κειμένου πιο απλή αλλά ουσιασική καί μεστή καί σε άλλα σημεία πιο λυρική,έχουμε ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο καθηλωτικό από την πρώτη έως καί την τελευταία του σελίδα. Διαβάζεται απνευστί καί αφήνεται ο αναγνώστης,οικειοθελώς,να παρασυρθεί μέσα από την ιστορία του.
   Ο λόγος είναι στρωτός καί συνεχόμενος,απαλλαγμένος από περιττές επαναλήψεις ή άλλα βαρίδια καί σε συνδυασμό με το πλούσιο λεξιλόγιο καί τους ζωντανούς διαλόγους δίνουν στο μυθιστόρημα έναν τόνο ζωντάνιας καί οικειότητας.
   Μια οικειότητα,η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ίδια την πλοκή του κειμένου,καθώς καί στους αληθοφανείς χαρακτήρες που θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του. Είμαι σίγουρη,ότι όπως κι εγώ,κατά την διάρκεια της ανάγνωσης θα έχετε την αίσθηση ότι έχετε ξαναέρθει σε επαφή μαζί τους στην καθημερινή σας ζωή. Αν καί φαντάζει ξεχασμένη αυτή η εποχή,δεν είναι τόσο μακρυά από εμάς.
  Πόσες δεν είναι εκείνες οι φορές που είχαμε γίνει αυτήκοοι μάρτυρες ιστοριών που αφορούσαν νεαρές κοπέλες στις οποίες οι οικογένειές τους τους επέβαλαν τον τρόπο ζωής,σκέψης,ντυσίματος ακόμη καί τον ποιο άνθρωπο θα παντρευτούν κι εκείνες αποδεχόντουσαν αγόγγυστα την μοίρα τους; Βέβαια υπήρξαν,ευτυχώς καί κάποιες που αντέδρασαν καί ξέφυγαν από αυτόν τον καταπιεστικό κλοιό. Με ποιό όμως αντίτιμο;
   Το νόημα του βιβλίου είναι βαθειά κοινωνικό καί αντικατοπτρίζεται μέσα από την σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ίδιων του ηρώων. Ο αυστηρός,συντηρητικός,σοβαροφανής πατέρας μέσα σε μία κλειστή κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνο για το φαίνεσθαι καί το ατομικό του συμφέρον. Η άβουλη μάνα που υπόκειται τα πάντα γιατί έχει μεγαλώσει καί γαλουχηθεί με αυτόν τον τρόπο καί δύο γυναίκες η κόρη καί η αδερφή του άνδρα που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους όλα τα βάρη καί τους καθωσπρεπισμούς που τους επιβάλλουν καί επιδιώκουν να ζήσουν ελεύθερες καί χαρούμενες τις ζωές τους. Όλα δείχνουν ότι θα τα καταφέρουν αλλά μέχρι πότε; Πρόκειται ουσιαστικά για μία μικρογραφία της κοινωνίας μας που ίσχυε μέχρι πρίν λίγα χρόνια.
    Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα πολλά συναισθήματα. Συναισθήματα όπως είναι η ανάγκη για ελευθερία,ο έρωτας,ο πόνος,η αδικία καί η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να μπώ στην θέση των ηρώων καί να δικαιολογήσω/κατανοήσω τις σκέψεις καί τις πράξεις τους. Με κάποιους τα κατάφερα,ενώ με κάποιους άλλους όχι.
   Κλείνοντας το βιβλίο,μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. Ακριβώς όπως συμβαίνει καί στην πραγματική μας ζωή. Άραγε,τελικά,η ευτυχία να είναι μία μέρα με λιακάδα; Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία του θα μείνει για πολύ καιρό νωπή στην μνήμη μου.
   Εγώ με την σειρά μου σας προτρέπω,να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε το βιβλίο. Είναι πολύ καλό καί θα μείνετε ικανοποιημένοι από την ανάγνωσή του.
                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                    ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.

Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.

Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να 'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ